پنج سال از بعثت رسول خدا صلی‏الله‏علیه‏و‏آله می‏گذرد. روز بیستم جمادی الثانی، خورشید چشم به پنجره خانه پیامبر می‏دوزد. آسمان را هلهله فرشتگان پر کرده است. بوی بهشت، مشام زمین را مست کرده است. سبد سبد نور و رحمت از عرش جاری می‏شود. در خانه رسول خدا صلی‏الله‏علیه‏و‏آله خدیجه تنهاست. دل‏های تار مشرکان، این همه نور و رحمت را نمی‏بیند و این همه هلهله را در نمی‏یابد. خدیجه با خدا راز و نیاز می‏کند و از درد و اندوه به خود می‏پیچد. نور، خانه را پر می‏کند. خدیجه چشم باز می‏کند. چهار فرشته، یا نه، خدایا، چهار زن بهشتیِ هزار بار برتر از فرشتگان در کنار او می‏نشیند و آرامش می‏کنند. همه دردها و اندوه‏ها رخت بر می‏بندد. کودکی چشم می‏گشاید. در لحظه‏ای گویا بهشت به خانه رسول خدا آمده است، چه نوری، چه بویی، چه نوزاد مبارکی.

بر بلندترین پله افتخار

فاطمه، عزیزترین خلق است نزد من. خشنودی فاطمه، خشنودی خدا و خشم او، خشم خداست. فاطمه از من است و من از او. او سیده زنان عالم از ابتدا تا آخر است. چه بزرگ است جایگاه تو ای فاطمه که پیامبر خدا صلی‏الله‏علیه‏و‏آله تو را چنین بزرگ می‏دارد! چه فخری است که در تو نیست ای عزیز دل رسول خدا صلی‏الله‏علیه‏و‏آله ؟ کدام بلندی رتبه است که نزد تو بلندی کند؟ کدام پله کمال است که به گذر قدم‏های تو برخود نبالد؟ نه فقط دوستداران تو، که آفرینش، تو را می‏ستاید. ای بهانه خلقت خلق! نام تو زینت آفرینش است. بوی تو شمیم بهشت است. زمین به فخر قدم‏های تو بر ستارگان آسمان می‏بالد. در روز طلوع تو، خورشید به عشق دیدار نور وجودت به آسمان سر می‏کشد. سلام و درود خدا بر تو باد، ای دردانه خلقت!

بوی بهشت

وقتی بوی جهل و ظلمت این عالم خاکی، رسول رحمت و مهر را دل‏تنگ بهشت می‏کرد، این تو بودی که با بوی بهشتی‏ات اندوه از دل پدر می‏بردی؟ تنها کسی که اجازه داشت او را رسول خدا صدا نزند و با ندای بابا گفتنش، خدا و رسول شاد می‏شدند، تو بودی. گاهِ سفر، آخرین کسی که پیامبر وداعش می‏گفت، تو بودی و نخستین کسی که چشم رسول خدا صلی‏الله‏علیه‏و‏آله به استقبالش روشن می‏شد، باز هم تو بودی. همه لحظه‏های اندوه و رنج و تنهایی، رسول خدا صلی‏الله‏علیه‏و‏آله با دل‏سوزی‏های مادرانه تو تسلی داده شد و همه بارهای سنگین دشمنی مشرکان و زخم‏های بدخواهان پیامبر با دست‏های مهربان تو مرهم نهاده شد. چه جای تعجب اگر عصاره صبوری و رحمت، رسول خدا صلی‏الله‏علیه‏و‏آله ، تو را �مادر پدر� بخواند و چنین به دیدار تو و بوییدن تو مشتاق باشد که مهر تو الهی است و بوی تو بهشتی. سلام و درود خدا بر تو و بر پدر بزرگوار تو!

مونسی برای مادر

�مادر جان! رها کن زنان مدینه را. به دشمنی‏ها و کینه‏توزی‏هاشان غم مخور. آنان به خیال خود تو را تنها واگذاشته‏اند. به خدا بیندیش. آن‏که خدا را دارد، کی تنها می‏ماند؟ چه نیکو یاوری است معبودی که تو را و مرا در پناه خود دارد. اندوه به دل راه مده. صبوری کن که خدا هرگز تو را تنها نمی‏گذارد.� این صدای نوزاد خدیجه است؛ فرزندی که در شکم با مادر سخن می‏گوید و او را تسلی می‏دهد و آرامَش می‏کند. چقدر شیرین است صدای فاطمه! چه آرامشی دارد و چه مونس و مرهمی است برای دل بی‏قرار خدیجه. خدا می‏داند چه بر سر خدیجه می‏آمد، اگر فاطمه نبود در آن وانفسای تنهایی و اندوه، و چه بلند است مقام خدیجه که مادر چنین فرزندی است، مادر برترین زنان عالم، مادر بانویی از بهشت، مادر فاطمه.

پنجره رضای تو

فاطمه، فاطمه است؛ به خاطر آنکه آتش دوزخ را از دوستداران خود دور می‏کند و فاطمه است؛ چون محبت خود را از دشمنان خود دور می‏دارد. چه سعادتی برتر از دوستی او که رسول خدا صلی‏الله‏علیه‏و‏آله خشنودی او را خشنودی خدا می‏داند. و چه حسرتی بزرگ‏تر از بازماندن از محبت او که پیامبر اکرم صلی‏الله‏علیه‏و‏آله ، خشم او را خشم خدا می‏شمرد. خدایا! دست ما را از دامن مهر او کوتاه مدار. دل‏های ما را از نور هدایت او روشن کن و به راهی رهنمون ساز که رضای او در آن باشد که رضای او رضایت توست. نام ما را در شمارِ دوستداران و پیروان آن حضرت قرار ده تا در روز حساب، از گذرگاه‏های سخت به مدد نام او به آسانی بگذریم.

روز تبریک و تهنیت

دل‏ها را با ذکر صلوات بیارایید و از نور وضو، چهره‏هاتان را نورباران کنید. عطر و گلاب بپاشید و به روح خالقی بنشینید که امروز همه شکوه و عظمت آفرینش را در وجود نوزادی خلاصه کرد و او را �زهرا� نامید؛ وجودی چون خورشیدْ درخشان. دست‏هاتان را بالا ببرید، از آسمان، سبد سبد رحمت و مهر می‏بارد. امروز همه خوبی‏های عالم یک‏جا متولد می‏شود. �زهرای مرضیه� چشم به دنیا می‏گشاید و دنیای خاکی به یُمن حضورش، لحظاتی، بهشت را درمی‏یابد. هزاران بار تبریک و تهنیت به شیفتگان بانوی بهشت! گوارایتان باد بارش رحمت الهی در این روز پر برکت و مبارک باد بر شما میلاد خجسته این نور پر فروغ هدایت!

بازخوانی زیارت روز یکشنبه

سلام بر تو که خدا پیش از آنکه دست در آفرینش تو برد، تو را آزمود و بردبارت یافت. من بر بلندای نام تو و مقام تو زبان به تصدیق می‏گشایم و در اندوه آنچه بر پدرت و ولیّ او رفت، صبر می‏کنم. بدان امید که تو ای بزرگ‏بانوی دو عالم، مرا به مؤمنان و یاران آن دو بزرگوار پیوند دهی و نامم را در شمار یاران پدرت بنگاری و بدان دل شادم کنی. بنگر ای بانوی من، که به ریسمان محبت شما چنگ زده‏ام و به یاری شما توسل جسته‏ام تا ایمانم را به درجه بهشتیان برسانی و به واسطه ولایت و دوستی پدرت و ولیّ او، پاک و طاهرم گردانی.

نگاهی به دعای نور

بانویی از بهشت، یک‏پارچه نور و روشنی، سپید و آراسته بر سجاده نیایش می‏ایستد. دست‏ها روبه آسمان، دل دریای یاد خدا، دیده ساحل اشک و لب به دعا می‏گشاید: �بسم اللّه‏ النور، بسم اللّه‏ النور النور�.
به نام خدا که نور و روشنی است. به نام خدا که نور نور است. به نام خدا که نوری بالای نور است. به نام او که تدبیر کننده امور جهان است. به نام خدایی که نور را از نور آفرید و ستایش او را که نور خود را بر طور سینا نازل کرد. ستایش خدا را که در میان خلق به عزت، مذکور و به فخر و جلالت، مشهور است و در آسایش و در سختی سزاوار شکر و سپاس است. درود خدا بر مولایمان محمد و خاندان پاک او!
بانو، راز و نیاز می‏کند و گویا فرشتگان آسمان به نظاره ایستاده‏اند و در شکوه نیایش خالصانه‏اش، دعایش را آمین می‏گویند.

زیباترین ترسیم مکارم اخلاق

خدا انسان را می‏آفریند تا او را به کمال برساند. رسولی می‏فرستد تا الگویی باشد برای خلق و راه رسیدن به کمال برایشان آسان‏تر شود. این فرستاده گرامی خدا می‏آید تا مکارم اخلاق را کامل کند و این مکارم اخلاقی و سجایای انسانی در قالب وجود بانوی دو عالم، فاطمه زهرا علیهاالسلام به زیباترین و کامل‏ترین صورت ترسیم می‏شود. پرهیزکاری، احسان و خوش‏رویی، صداقت و فروتنی، چنان در او به اوج می‏رسد که گویی خدا کمال را در آینه وجودش به آدمیان نموده است. بندگی و خوف از خدا، صدیقه کبرا علیهاالسلام چنان است که وقت نماز از خوف خداوند نفسش به شماره می‏افتد و خدا چنین در خلق او، بر فرشتگان می‏بالد.

بالاترین پله‏های ایثار

از بزرگ‏ترین مکارم اخلاقی در دین ما، احسان و بخشش است که در مرتبه بالاتر به‏صورت ایثار تجلی می‏کند و اوج ایثار در قاب وجود بانوی دو عالم صدیقه طاهره، فاطمه زهرا علیهاالسلام ترسیمی شکوهمند می‏پذیرد. روزی عربی تازه‏مسلمان از مردم مدینه کمک خواست. سلمان فارسی که خود توان برطرف کردن نیاز او را نداشت، کوشید تا از کسی برایش کمکی بجوید. پس برای طلب یاری به در خانه فاطمه علیهاالسلام رفت. حضرت فرمود: �ای سلمان! کودکانم از گرسنگی بی‏قرار شده و به خواب رفته‏اند، ولی من کار خیری را که در خانه‏ام را کوبیده است، رد نمی‏کنم.� آن‏گاه پیراهنی به سلمان داد تا آن را گرو نهد و غذایی تهیه کند. سلمان پس از تهیه غذا، اندکی از آن را برای حضرت آورد، ولی زهرا علیهاالسلام فرمود: �ای سلمان! این کار را فقط برای خدای بزرگ انجام دادم و هرگز از آن چیزی نخواهم گرفت�.

سینه‏ای فراخ‏تر از آسمان

خدا دنیا را زیبا آفرید و آن را زینت بست تا بدان بندگان را بیازماید که کدام پرهیزکارترند و آسمانی‏تر و کدام زمینی‏اند و در بند زیورآلات دنیا. بزرگ‏بانوی عالم، سیده زنان، فاطمه زهرا علیهاالسلام چه نیکو دست رد بر سینه دنیا و دنیاییان می‏زند و چه زیبا خدایی بودن و آسمانی بودن را برمی‏گزیند؛ آن‏گونه که آسمان هم غبطه بلندی روح او را می‏خورد. سلمان فارسی می‏گوید:
روزی حضرت فاطمه علیهاالسلام را دیدم که چادری ساده و وصله‏دار بر سر داشت. در شگفتی ماندم و گفتم:�عجبا! دختران پادشاه ایران و قیصر روم بر کرسی‏های طلایی می‏نشینند و پارچه‏های زربفت به تن می‏کنند. وه این دختر رسول خداست که نه چادری گران‏قیمت بر سر دارد و نه لباس‏های زیبا. فاطمه زهرا علیهاالسلام فرمود: �ای سلمان! خداوند بزرگ، لباس‏های زینتی و تخت‏های طلایی را برای ما در روز قیامت ذخیره کرده است�.

لحظات نزدیک شدن به خدا

گاهی یادمان می‏رود چرا به این دنیا آمده‏ایم. یادمان می‏رود که هدف از همه رفت و آمدها و همه گفتارها و کردارهای ما نزدیک شدن به خداست. گاهی می‏خواهیم برسیم، ولی از میان‏برها غافلیم و راه خودمان را دور می‏کنیم. رسول گرامی اسلام صلی‏الله‏علیه‏و‏آله از یاران خود پرسید: �در کدام لحظه زن به خدا نزدیک‏تر است؟� پاسخ مناسبی نرسید تا اینکه حضرت زهرا علیهاالسلام پرسش پدر را شنید و فرمود: �لحظاتی که زن در خانه خود می‏ماند و به امور زندگی و تربیت فرزند می‏پردازد، به خدا نزدیک‏تر است�.

اتصال با معبود

فاطمه علیهاالسلام ، چشمه‏ای جوشان است و رودی خروشان؛ برکه‏ای نیست که در نگاه محدود آید و مردابی نیست که بی‏حاصل بماند. وجودی است به وجود بی‏کرانه خدا پیوسته و بی انتهایی را جسته. پرتویی است پیوسته با منبع بی‏پایان انوار الهی، نه شعله‏ای کوچک که خاموش شود یا نوری اندک که به چشم نیاید.
فاطمه علیهاالسلام ، بودن را در اتصال با معبود یافته است و جاودانگی را در پیوستن به خدا. ازاین‏رو، در راه رسیدن به هدف، دست به درگاه معبود برمی‏آورد و او را چنین می‏خواند: �الهی! مرا در شمار نزدیک‏ترین نزدیکان خویش و جهت‏یافته‏ترین کسانی قرار ده که به‏سوی تو رو کرده‏اند�.

نوای دل

بالای نردبان کمال ایستاده است؛ بر اوج قله‏های رسیدن و یافتن. چشم‏ها گشوده و دل محرم اسرار گشته. درون به پیوند با خدا آرام گرفته و روح در طلب دوست بی‏قرار گشته. می‏داند که چه می‏خواهد و می‏داند از که می‏خواهد و زیباترین لحظه زندگی دنیایی‏اش همین لحظه خواستن‏هاست؛ لحظه‏هایی که عاشقی بی‏قرار، به بهانه این خواستن‏ها بر در خانه محبوب نشیند. اینک حبیبه خدا، پاک‏ترین بندگان خدا، فاطمه زهرا علیهاالسلام به راز و نیاز می‏نشیند و با معبود نوای دل می‏گوید و از او طلب می‏کند:�خدایا! در هدایت، در پرهیزکاری و تقوا، در حیا و عفت، در بی‏نیازی و غنا و در عمل به آنچه تو می‏پسندی و تو دوست می‏داری از تو یاری می‏خواهم�.

طعم شیرین سعادت

او راه را یافته است و طعم شیرین سعادت را در لحظه‏های ناب راز و نیازش چشیده است. دختر رسول خدا ـ که سلام خدا بر آنان باد ـ با آن دل مهربان، چگونه طاقت می‏آورد که دیگران را از این طعم شیرین و گوارا محروم ببیند؟ فاطمه‏ای که نان فرزندان خود را با آنکه گرسنه‏اند، به دیگران می‏بخشد، چگونه بندگان خدا را از این سفره پر خیر عبادت خالصانه بی‏نصیب ببیند؟ پس دست به احسان می‏گشاید و راز رسیدن را چنین می‏نمایاند: �آن‏که عبادت خالصانه به سوی خدا آورد، خداوند بزرگ‏ترین مصلحتش را به سوی او می‏فرستد� و آن گاه برای دست یافتن به عبادت خالصانه، روزه را توصیه می‏کند و می‏فرماید: �خداوند، روزه را برای رسیدن به اخلاص واجب فرمود�.