شکافته شدن کعبه برای ولادت علی(ع) ؛ معجزه‏ای جاویدان

شکافته شدن کعبه برای ولادت علی(ع) ؛ معجزه‏ای جاویدان

بنابر منابع اصیل شیعه و سنی، امیرالمؤمنن علی بن ابی‏طالب (ع) در 13 رجب سی سال بعد از عام الفیل، در شهر مکه و در خانه کعبه به دنیا آمد.

 مورخان عرب نوشته‏اند که وقتی �فاطمه بنت اسد� مادر علی (ع) دچار درد زایمان شد به کنار خانه کعبه رفت و اینگونه مناجات کرد: �پروردگارا! من به تو و به همه پیمبران و کتاب‏هایى که ‏از سوى تو آمده است ایمان دارم ، و گفتار جدم ابراهیم خلیل که این خانه را بنا کرد را تصدیق می‏کنم. پروردگارا! به حق همان کسى که ‏این خانه را بنا نمود، و به حق این نوزادى که در شکم من است، ‏ولادت او را بر من آسان گردان�. به دنبال این دعا بود که ناگهان خانه کعبه ‏شکافته شد و فاطمه به داخل خانه رفت و از دیدگاه حاضران و زوار پنهان گردید و دیوار خانه نیز مانند اول به هم پیوست.

مردم که هراسان شده بودند خواستند قفل در را باز کنند ولى در باز نشد، و دانستند که سرى‏در این کار هست و این ماجرا از جانب خداى تعالى است. محلی که برای مادر امیرالمؤمنین (ع) شکافته شد اکنون "مستجار" نامیده می‏شود و چسبیده به "رکن یمانی" است.

 از آن زمان بیش از 1440 سال می‏گذرد. با اینکه در این مدت مدید، خانه کعبه بارها و بارها تعمیر و حتی از نو بازسازی شده است اما هر بار پس از تعمیر، نوسازی و حتی تعویض سنگ‏ها، دوباره محل شکافته شدن ظاهر می‏گردد

نمای نزدیک از شکاف دیوار که تعمیر شده است:

عکس دیگری از محل شکاف که در تعمیری دیگر مرمت شده است: 

مقایسه عکسهای زیر با عکسهای بالا نشاندهنده تعمیرات متعدد در سالهای مختلف است:

صحنه ای از افرادی که مشغول تعمیر کعبه از داخل آن هستند:

تصاویر نزدیکی از محل شکاف که تلاش شده است با میخهای بلند و بست فلزی متصل و مهار شود:

ای که شد کعبه ولادتگه تو    ***    معبد حق شده خلوتگه تو
فاطمه بنت اسد مام تو شد    ***    مادر پاک و نکونام تو شد
مولد تو حرم بیت اللّه   ***    حبّذا از رجبِ شهر اللّه‏
جمعه و سیزدهم ماه رجب    ***    روز میلاد علی میر عرب
علیِ عالیِ اعلا آمد    ***    همسر أمّ أبیها آمد
هادی دین خدا نور مبین    ***    حجّت بالغه و رهبر دین
عاشق و واله حقّ سبحان   ***    قاتل و خصم جنود شیطان
چشمه سار کرم و جود و سخا     ***    مرتضی شافع روز عُقبا
اسد اللّه‏ِ همیشه غالب    ***    یاور حق، پسر بو طالب
مهربان بر غربا و فقرا    ***    بر یتیمان عرب او بابا
آیت روشن حیّ داور    ***    ناصرِ نامورِ پیغمبر
شب تاریک، تو را خفته ندید   ***    علم و ایمان تو چونان خورشید
یا علی دل به هوای تو تپد    ***    هر کجا دل برود جان برود
جان به قربان تو و همسر تو    ***     من فدای تو و چشم تر تو
بی‏ولایت به قیامت خاسر    ***    منکر حق تو باشد کافر
دشمن و خصم علی مطرود است    ***    بی علی هر عملی مردود است
عارفان چون غم عشقت دارند   ***    هستی خود به رهت بسپارند
ای امیر دو سرا مولا جان    ***     اسم ما ثبت نما در دیوان
زانکه مقداد، ثنای تو سرود    ***    شافعش باش به روز موعود

جايگاه علي عليه السلام درهستي

معرفت و شناخت كامل شخصيت والاي اميرالمؤمنين علي (ع) و جايگاه او در جهان هستي در حد بشر نيست چه رسول اكرم (ص) خطاب به مولا مي فرمايد :

يا علي لا يعرفك الاّّّ الله و انا

اي علي! تو را هيچكس نشناخت جز خدا و من

درابتداي خلقت، معمار آفرينش، زمين و خورشيد و ماه و بر و بحر اعلام كرد كه آفرينش شما، آفرينش همه چيز، به طفيل محبت پنج نور مقدس است.

در حديث شريف کسا مي خوانيم:

يا ملائكتي و سكان سماواتي اعلموا اني ما خلقت سماء مبنيه و لا ارضا مدحيه و لا قمرا منيرا و لا شمسا مضيئه و لا فلكا يدور و لا بحرا يجري و لا فلكا يسري الا في محبه هؤلاء الخمسه.

آفرينش بر محبت اينان رقم خورد و عرصه هستي به حب ولايت آنان از عدم شكل گرفت. اگر علي (ع) نبود، آفرينش به تكوينش نمي ارزيد . نوروجود علي (ع) ، مصباح پايگاه آفرينش شد وهستي اول با وجود او شكل گرفت. هدفنامه وجود را نيز به وجود او پيوند زدند.

لو لا ك لما خلقت الافلاك و لو لا علي لما خلقتك...

در زيارتنامه مولي در روز غدير علي (ع) را ندا مي دهيم :

السلام عليك ايها النبأ العظيم، الذي هم فيه مختلفون

سلام برتو اي خبر بزرگ عالم! خبر بزرگ هستي. پس علي (ع) راز بزرگ خلقت است! اما در او اختلاف كردند. اين بود كه اول مظلوم عالم هم ″علي″ نام گرفت.

روزي پيامبر اكرم (ص) در جمع صحابه بودند و جبرئيل، ملك مقرب الهي هم به شكل انساني در آن جمع حاضر بود. پيامبر به جبرائيل رو كردند و با اشاره به اميرالمؤمنين علي (ع) فرمودند: آيا او را مي شناسي؟ عرض كرد: چگونه او را نشناسم كه او در عرش مرا معلم بود و شيوه عبوديت الهي را به من تعليم فرمود. توبه آدم وقتي كه از بهشت قرب رانده شد و به زمين فراق هبوط كرد، با ذكر نام علي (ع) و اهل بيت او به درگاه الهي پذيرفته شد. نوح نام او را بر كشتي خويش حك كردو لنگرگاه كشتي اش را مسجد كوفه قرار داد. خداوند در شب معراج با حبيب خويش با صوت علي (ع) سخن گفت. قرآن كريم، علي (ع) را به منزله نفس پيامبر دانست.

فقل تعالوا ندع ابناء نا و ابناءكم و نساءنا و نساءكم و انفسنا و انفسكم (آل عمران 61)

پيامبر فرمودند: من و علي از يك درختيم (انا و علي من شجره واحده) و باز فرموده:   (انت مني بمنزله هارون من موسي) و نيز: (انا مدينه العلم و علي بابها) همانا من شهر علمم و علي در آن است. و خطاب به مولي فرمود: (انت اخي و وصيي و وارثي) تو برادر من و وصي و وارث مني. در فرازي از دعاي ندبه  پيامبر خطاب به علي مي فرمايد (لو لا انت يا علي لم يعرف المؤمنون بعدي) اي علي اگر تو نبودي مردم پس از من مؤمنان را نمي شناختند.

در زيارت مطلقه مي خوانيم ((السلام علي ميزان الاعمال)) علي ميزان و معيار اعمال است. امام صادق (ع) در زيارت جدش عرضه مي دارد درود بر تقسيم كننده بهشت و جهنم، درود بر نعمت الهي بر نيكان :

((السلام علي قسيم الجنه و النار السلام علي نعمه الله علي الابرار))

محبت علي عامل رسيدن به كمال

در دواير مختلف هستي،‌هر شعاعي به دور محوري مي چرخد و هر پديده اي حول قطب وجودي كه وابسته به ااوست، دور مي زند. امام معصوم محور هستي، قطب عالم وجود، تكيه گاه آفرينش، واسطه فيض الهي به جهان هستي و نگهدارنده كائنات باذن الله است. در اين راستا، محبت و ولايت علي (ع) مربي همه موجودات، هدايتگر آنان به سوي كمال و سبب دوام و قوام تمامي پديده ها از جماد تا انسان است. پيامبر خدا (ص) در اين رابطه بيان زيبايي مي فرمايد:

                                   حبًٌ عليٍٍٍّ حسنه لا تضرمعها سيئهًٌ      (بحار ج 9 ص 401)

محبت علي (ع) حسنه اي است كه با وجود آن هيچ گناهي به انسان صدمه نمي رساند.

بر اين معنا اگر محبت علي (ع) كه نمونه كامل انسانيت و طاعت و  عبوديت و اخلاق است از روي صدق و راستي باشد، مانع ارتكاب گناه مي گردد. مانند واكسني كه مصونيت ايجاد مي كند و نمي گذارد بيماري در شخص ″واكسينه شده″ راه يابد. محبت پيشوايي مانند علي (ع) كه نمونه تقوا و پرهيزكاري است آدمي راشيفته رفتار علي (ع) مي كند. فكر گناه را از سر او بدر مي برد، البته به شرطي كه محبتش صادقانه باشد . كسي كه علي (ع) را بشناسد، تقواي او را بشناسد، سوزوگداز عارفانه او را، ناله هاي نيمه شبهايش را و ساده زيستي و كار و تلاش همه جانبه اش را بداند، محال است به خلاف فرمان او كه هميشه امر به تقوي و درستي مي كرد عمل كند. يعني هر محبي به خواسته محبوبش احترام مي گذارد و فرمان او را گرامي مي دارد. فرمانبرداري از محبوب لازمه محبت صادق است.

پس محب واقعي علي ، واله و حيران علي و عاشق و جانباز علي، رهرو راستين علي است.